Funeral Ceremony in memory of my father Rogier Hoornaert

Submitted by patho on Sun, 02/11/2008 - 13:24

My father was born in Roeselare on 8th October 1933 and he quietly passed away in rest home "De Notelaar" in Beveren (near Sint Niklaas in Antwerp province at the South-West side of the Schelde river) on Friday 8th August 2008 during the Opening Ceremony of the Beijing Olympic Games (see my blog-entry "8-8-8"). Upon my return to Belgium - after being cremated under instruction of my brother Dieter Hoornaert - the funeral ceremony was held on Friday 26th September 2008 at 14:30 at the "Blauwe Poort" Stationstraat 32 Beveren. I hereby wish to extend my gratitude to the Wase Begrafenissen and Karine Vanvooren from Ghent, who guided the Service. Of course I would also like to thank all the people who attended the service or who sent a card. After the ceremony my father's ashes where dispersed in the graveyard of the City of Beveren.

Outline of the Service

My personal contribution "Il faut prendre le temps comme il est, l'argent comme il vient, les gens comme ils sont" recalls a hiking trip we both made in the eighties through the Provence in the South of France, especially the crossing of Les Gorges du Verdon.

Music

Begroeting

Beste familie

Welkom aan allen, hoe je hier ook bent,
met verdriet en pijn,
met geloof of ongeloof,
met liefde en vriendschap
om afscheid te nemen van meneer Rogier Hoornaert

en om zijn familie met medeleven te omringen.
laten we deze plechtigheid beginnen in zijn naam

de dood komt altijd te vroeg,
en niets zozeer als de dood maakt ons duidelijk
wie iemand voor ons geweest is.

I welcome every one of you, no matter how you are here:
whether sad or in grief
whether you believe or not
with love and friendship...
to say goodbuy to mister Rogier Hoornaert

and to surround his family with sympathy

Death always comes too early
and nothing but death makes us clear
who the beloved person really has been to us all.

Uitnodiging tot persoonlijke bezinning

Zoveel werd niet gezegd en bleef onuitgesproken.
En wat je diep in je hart dacht, weten we niet.
Met zoveel verwarrende gevoelens leven we hier,
aan deze zijde van de sluier,
terwijl jij die andere wereld bent ingegaan.

Soms hebben we een gevoel van schuld en tekortschieten,
dan weer het verlangen om eindelijk te zeggen
wat we toen niet zeggen konden.

Soms voelen we ons boos:
omdat we die enkele keren geen toegang kregen tot je hart,
waarom sloot jij je soms voor ons af?

Zoveel verwarrende gevoelens doorleven we nu:
verdriet, omdat er geen klaarheid was tussen ons
toen jij vanhier die andere wereld inging.

Verdriet, omdat we nu pas zien
dat we niet alles gaven, niet alles konden geven wat je eigenlijk wou
– we zijn maar mensen -

Vele mensen om ons heen,
weten niet
hoe die gevoelens ons nu dagelijks onrustig maken en bezighouden.
We dragen ze, dag in, dag uit
in stilte met ons mee.

De zee

Zoals de zee opnieuw
zichzelf herhaalt
en telkens rust
weer wisselt met geweld –

het vuur in de branding
breekt de dijken –
en dan bedaart
de wilde kracht;

zo deinen wij
op golven van het leven
éven staan wij op
en gaan weer liggen;

maar onbedaarlijk zijn wij:
verleggen korrels op het strand;
ben ik het of een ander?
de wind wist onze sporen uit.

Jos De Rudder

Alles heeft zijn Tijd

Weet je,
alles heeft zijn tijd
niets gebeurt zomaar
alles gebeurt op zijn eigen tijd.
Er is een tijd van krijgen en een tijd van geven
Er is een tijd dat je zaadjes in de grond stopt
en een tijd dat je bloemen kunt plukken
Er is een tijd dat je luchtkastelen bouwt
en een tijd dat je ze afbreekt voor iets nieuws
Er is een tijd dat je lacht
maar soms moet je ook huilen
Er is een tijd dat je danst
en een tijd dat je stampvoet.
Soms voel je je ziek en dan voel je je beter
Soms wil je niets zeggen, dan praat je honderduit
Soms zet je je schrap, dan laat je je gaan
Nu eens barst je van woede
en dan maak je het weer goed.
Er is een tijd van intense vriendschap
en een tijd van met rust laten
Er is een tijd van zoeken
en een tijd van vinden.
Soms ben je boos op iemand
dan hou je er weer zielsveel van
Zo is er ook oorlog en dan weer de vrede.
Er zijn tijden dat je iets kapot maakt
en er zijn tijden dat je kan helen
Er is een tijd om zomaar aan elkaar gegeven te zijn,
en een tijd dat we elkaar niet meer kunnen vasthouden.

There is a time of deep friendship
and a time of letting alone
there is a time of searching
and a time of finding

Sometimes you feel angry about someone
and sometimes you love him very much
there is a time for war and a time for peace.
There is a time you break things
and there is a time you can heal them.

There is a time we are given one to another
and there is a time of letting go…

Prediker

Wel als vader, dat gezicht

Ik heb je meegemaakt
gemaakt ben ik van jou
jouw genen zijn een deel van mij
gemengd met die van wie jij houdt.

Het duurde lang
voordat wij konden spreken met elkaar
praten deden we wel gewoon
jij toonde nooit een eigen ik
wel als vader dat gezicht.

Jouw visie op de wereld was bekend
jouw diepere gedachten nooit gekend
je wensen waren zo verborgen
ze gingen met jou weg.

Wij zagen je blik
jij wilde wel
wij hebben onze ogen laten spreken
woorden zouden het contact verbreken.

De momenten die wij hadden voor elkaar
zijn nu voorbij
wat blijft is spijt, verdriet om wat verloren is
zo’n spijt.

naar wil meiker

Betekenis van een Leven

Beste mensen

Als je naar buiten kijkt, naar de bomen, naar de natuur…dan merk je dat de zomer al plaatsmaakt voor de herfst en de winter, wat eens in volle overgave zo prachtig bloeide vorige lente, moet vergaan en wordt voedsel, voedingsbodem, humus, voor wat komen zal: de nieuwe vruchten van een nieuwe lente volgend jaar; seizoenen komen en gaan, en zo vergaat het ook de mensen, ons allemaal. Is het niet pas als iemand sterft, dat je als kind de kwaliteiten, geaardheden en gaven die je erfde van je vader of moeder ten volle kan laten openbloeien in jezelf, gekleurd en ingevuld door je eigen persoonlijkheid, je eigen levensomstandigheden, dat maakt ook iedere mens uniek. Op dergelijke momenten halen we ook spontaan de mooie, positieve, deugddoende en beklijvende herinneringen op aan vader of moeder en dat is maar goed ook, want zo willen wij onze geliefde doden het langst onthouden, zelfs over de dood heen, als het ware, het langst levend houden. Maar laten we nog even stilstaan bij het leven, het leven van Rogier. Rogier werd geboren in Roeselare op 8 oktober 1933, straks zal het weer zijn verjaardag zijn… geboren worden in de herfst en heengaan in de zomer: zo heeft Rogier zijn eigen levenscyclus perfect rond gemaakt, staat u me toe hier even Shakespeare te citeren met het betekenisvolle: life has become full circle. Rogier bracht zijn jeugd door in West-Vlaanderen, waar hij als tiener de Tweede Wereldoorlog van dichtbij meemaakte; niet alleen de Bevrijding van Normandië had een heel grote indruk op hem gemaakt, hij was ook getuige geweest van de wreedheden van de oorlog. Rogier was een aantal jaren kok op schepen van de lange omvaart, daarna werd hij werknemer bij Bayer en bij TDA, waar hij met pensioen ging. De twee vlaggen hier zijn daar nu de stille getuigen van. Samen met Margueritte Vanfraechem uit Dendermonde heeft hij twee zonen en is hij de opa van Nicole, die ons straks nog live muziek zal brengen. En het is Patrick, die nu een woordje over zijn vader zal vertellen.

Karine Vanvooren

Il faut prendre le temps comme il est, l'argent comme il vient, les gens comme ils sont

Deze provinciaalse zinsnede zinkt me binnen, wanneer ik terugdenk aan die nacht op de bodem van “Les Gorges du Verdon”. De plagende muggen uit de “Petit Rhône”, de warme zigeunermuziek in “Saintes Maries de la Mer” en de helse dorst van de Camargue lagen toen al vele kilometers in het westen. Aan onze dagen daartussen in Marseille nabij de Vieux Port, heb ik sindsdien een verslaving overgehouden, aan alles eetbaar, wat maar met « Champignons à la Grecque » werd opgevuld. Als afsluiter van deze reis doorheen deze woeste vallei van de Verdon moesten we eenmaal wandelen, omdat dit in jouw Europa sinds mensheugenis geboekstaafd stond als het mooiste in Frankrijk. Ja … Lourdes mocht je gestolen worden, want God zat in hier de Provence … en de purperen geuren van de bloeiende lavendel in de velden langsheen onze wandelweg, gaven je gelijk. Zo wist je van alles wat, sprak je allerlei talen, en voelde je overal thuis. Toch was je verre van een makkelijk man, en ook de paden in ons “Canyon” bleken veel steiler dan verwacht. Toen al snakte je naar adem bergop … je werd onnodig kwaad, en gleed plots halfweg de ontoombare berg af, achternagezeten door huppelende keien. Toen eenmaal de boosheid was weggeëbd, zaten we stil voor onze kleine katoenen tent onder de heldere hemel, en luisterde we aandachtig naar de rivier. De fonkelende sterren boven ons blonken door een smalle gleuf, mooi afgelijnd door natuurlijke rotsmuren tot 700 meter hoog. We konden nergens heen, maar moesten dan ook nergens meer naartoe. Op zulke momenten begon je plots te vertellen, over de grote oorlog in jouw jeugd, de wereld in jouw zeemansverleden, koken in de heksenketel als chef-kok, praktisch geknutsel thuis of je arbeid in de chemiereus Bayer. Veel luider, spraken de momenten van ingetogen rust, op alle plaatsen waar we samen geweest zijn, zoals het koude Duits soldatenkerkhof in Lommel, de Kluis waar je nog als scouts had gekampeerd, of op zelfgebouwde fietsen naar Schiermonnikoog en de Biesbosch, door de Pyreneeën of de Ardennen. Pas nu zie ik dat je altijd respectvol verslag uitbracht, zonder een persoon of situatie te be- of veroordelen. Laat dat jouw kwaliteit zijn, die ik vandaag in mijn rugzak overlaadt. Terwijl de eenzame gitarist op de Place Saint Didier een deuntje speelde van Jacques Brel, verlieten we tenslotte Avignon met de slaaptrein.

En zonder jou wandel ik nu verder …

Dank zeggen

Bidden wij nu voor Rogier

Wij houden zijn warme persoonlijkheid in herinnering.
Wij zijn dankbaar voor het leven dat hij heeft geleefd
en voor alles wat hij voor ieder van ons heeft betekend.

Wij danken voor de vele vormen van vriendschap en liefde
die een leven lang van deze man zijn uitgegaan.
Wij danken voor wat hij geweest is:
een man met een open geest,
die ook voor vreemde culturen open stond;
een man voor wie iedereen gelijk was
die met iedereen wel een babbel kon slaan
een man om nooit te vergeten.

Laten we bidden voor allen hier aanwezig,
dat dit samenzijn rond Rogier en onze God
ons dichter bij elkaar mag brengen, ook en vooral in pijn en lijden.
Dat wij ons weer aan het leven durven toevertrouwen
in de zekerheid dat Iemand, groter dan ons verstand ons draagt,
over de dood heen, tot we elkaar weerzien.

Thank you for your Support ...

Personeel van WZC De Notelaar
Liliane Verelst (vrijwilligster 2de verdiep)
Maria Bal (his last girlfriend)
Nicole Hoornaert (my daughter)
Shanshan Yao (my wife)
Dieter Hoornaert (my brother)
Marguerite Vanfraechem (my mother)
Machteld Voet (mother of my friend Jan Voet)
Pierre Vanfraechem (my uncle)
Annie Vanfraechem (my aunt)
Rita Wanson (my grandmother)
Michel van Winnendael
Fréderique Vandenbroucke, Koen Vosters and all the other members of the Atos Origin Microsoft System & Integration Team
Karin Cnaepkens (Head of HR at Atos Origin Belgium)
Ir. Willy Peeters (my father's former boss at TDA in Bayer)
Karin Verbeke, Loes Feyens en Greet Lambaerts (Bayer Antwerpen N.V. Human Resources)
My father's fellows from TDA at Bayer
Godeliever van Puyvelde (De Beuken)
Frans Van Gasse
Mevrouw Loots
Family Wuyts-Fiermans (Spillemansstraat)
Ingrid Caytan, Francky Arteel and their son Bert (daughter of my father's sister)
Pastor André and Andrea Terryn
Dirk en Katrien Hoornaert-Malesys
Family Dockx - Van Pymbroeck
Family Pauwels - Van Gestel (Spillemansstraat)
Mr. And Mrs. Heyndrickx (Spillemansstraat)
Marcel Thys
Daniella, Hohan, Lotte & Senave Bosmans - Van Peel (friends of my brother Dieter Hoornaert)
Van Weye & Verstraeten Petreus (De Beuken)
Jeanne and daughter Josee Loots - Wuyts (Herentals)
Erik & Daisy
Mieke, Bert, Jeroen en Jelle Nens
Philippe Vankerkhove van het Fortis kantoor in Stekene